Iris relacjonuje warszawski koncert Placebo oraz krakowski Editors. Czytania sporo. Emocji w tekście zawartych również. Zapraszam do lektury osobiście żałując, że nie mogłem być 19 listopada na Torwarze oraz 25 w Studio.
[iris]
oceny:
Placebo 10/10
Editors 7/10
Dwa koncerty w ciągu tygodnia - dawno tak nie było...
Dwa klubowe koncerty międzynarodowych gwiazd (jak ja nie lubię tego słowa...) w ciągu tygodnia - tak nie było jeszcze nigdy. Na oba czekałam długo i z utęsknieniem. Na oba bilety kupiłam w dniu, w którym pojawiły się w sprzedaży. Na obu też miałam nadzieję się wywrzeszczeć i wyskakać. Plany udało się zrealizować, a mnie na okoliczność obu imprez nasunęły się różnego rodzaju wnioski.
Placebo
W kwestii zespołu Placebo mój wszelki obiektywizm zalewając się łzami odchodzi w siną dal. Kocham ich tak samo mocno, jak dawno temu ich niecierpiałam. O ich koncercie wypowiadałabym się z westchnieniami co drugie słowo, nawet gdyby Brian Molko fałszował i śpiewał "Wlazł kotek na płotek" po niemiecku (niczego gorszego nie potrafię sobie wyobrazić - proszę mi wybaczyć...). W kwestii show, jakie dali na warszawskim Torwarze w tym roku mam ten komfort, że nie muszę ich w żaden sposób usprawiedliwiać ani też na nic przymykać oczu. To niewątpliwie jest ich czas. Płyta "Battle for the Sun" przyniosła im największy dotąd sukces i myślę, że stało się tak nie bez przyczyny. Nie chodzi mi tutaj wcale o fakt, że to album przystępny, bogaty instrumentalnie, melodyjny. To przede wszystkim album prawdziwy. Ja przynajmniej nie węszę w nim żadnej ściemy pod publiczkę. Można drwić z ich przejścia na stronę światła, ale każdy chyba, kto 19 listopada był na Torwarze, przyzna, że dobrze się stało. O tym jednak z chwilę.
Większość kawałków granych podczas tej trasy pochodzi właśnie z ostatniego albumu. Na żywo bronią się doskonale, czemu trudno się dziwić zważywszy na fakt, że to w większości żywiołowe kawałki idealne do skakania, krzyków i chóralnych odśpiewów. Ode mnie tej materii dwa wyróżnienia: "Ashtray Heart" oraz "Bright Lights" z dodatkowym chórkiem pod koniec. Natomiast trochę szkoda, że wolniejsze utwory z tego albumu - moje ukochane "Happy You're Gone" oraz wymarzone przez publikę na wszystkich kontynentach "Kings of Medicine" nie załapały się do setlisty. Ze starszych piosenek ciągle pojawia się dużo tych z "Meds" i choć album nie należy absolutne do moich faworytów, to jednak na koncercie nie mam do nich zastrzeżeń. Tytułowy kawałek brzmi absolutnie genialnie - dramatyzm i schizofreniczne emocje zamknięte w klamrze totalnej melancholii. Mój numer jeden z tej płyty Infra-red wywołuje natomiast dreszcz zakazanej przyjemności na myśl o wszelkiego gatunku zemście.
Repertuarowo na szczególną uwagę zasługują utwory przearanżowane. Półkustycznie zagrane "Because I Want You" to zupełnie nowa jakość - z dość moim skromnym zdaniem ciężkostrawnej i przeciętnej piosenki stało się utworem, przy którym pod powieką może zakręcić się łza. Jednak to "Twenty Years" w wersji funky jest moim absolutnym faworytem wieczoru. Nie muszę mówić, że to generalnie doskonały utwór ze świetnym tekstem, ale tutaj wzbogacony bujającym bitem, zaśpiewany bardziej dynamicznie (z bezkonkurencyjną linią wokalu w drugiej części -
you're the truth not i, not i!!!) zabrzmiał z nową siłą. Ku radości tłumów, w tym mojej szczególnej, zagrali także utwór wyłącznie koncertowy, który od czasu do czasu pojawia się na tej trasie - "Trigger Happy". Ta piosenka przywołuje w pamięci Placebo sprzed lat. I w tym wypadku (wyjątkowo!) kupuję nawet zaangażowany społeczno-politycznie tekst - bo napisany z pomysłem i trudno się z nim nie zgodzić.
Wiadomo jednak, że w koncertach nie chodzi tylko o muzykę. Liczy się także energia, czy jakkolwiek to nazwać - atmosfera lub klimat na przykład. Przy tej właśnie okazji - uważam - potwierdza się sens ich przejścia na jasną stronę mocy. Teraz grają dla ludzi i z wyraźną przyjemnością. Widać, że polską publiczność lubią bardzo, ale to nie o sympatię chodzi. Molko hipnotyzuje osobowością. Przestał być, co prawda uroczą, ale rozkapryszoną primadonną. Żartował z publicznością, cały czas dało się odczuć rewelacyjny kontakt między sceną a dosłownie szlejącą widownią, która została przez Briana skomplementowana określeniem
fucking amazing.
Trochę już się naczytałam opinii na temat tego koncertu. Dla porównania obejrzałam także sporo materiałów z innych w czasie tej trasy i mogę z czystym sumieniem ocenić torwarowy popis Placebo bardzo wysoko. I być może znajdą się tacy, którzy się ze mną nie zgodzą, bo chcieli więcej, lepiej, bo ochroniarze nie dawali wody, a krótkometrażowe filmy prezentowane przed suportem nie zrobiły na nich wrażenia (na mnie zrobiły, żeby nie było niedomówień, mam nawet swoje ulubione), ale ja stojąc w sześcioipółtysięcznym tłumie, będąc na nogach jakieś 8 godzin i momentami zacięcie walcząc o swój skrawek barierki miałam wrażenie, że jestem na kameralnym koncercie, a oni grają tylko dla mnie. Pewnie nie ja jedna... Jeśli zespół potrafi stworzyć taką atmosferę w zapchanej po brzegi hali, to moim zdaniem są mistrzami. Amen.
Editors
Editors są zespołem ważnym dla mnie o tyle, że odkryłam ich sama niedługo po tym, jak ukazała się ich debiutancka płyta "The Back Room". Od tamtego momentu zapałałam do nich uczuciem równie silnym, co niezmiennym do dziś. Na koncert przyszło mi trochę poczekać, bo choć pojawiali się w Polsce niejeden już raz, mnie było ciągle nie po drodze.. Przyjazdu jednego z moich ulubionych zespołów do Krakowa nie mogłam jednak przegapić.
Przepełniona świeżymi wrażeniami z Placebo stanęłam jak wryta, kiedy o osiemnastej przed klubem Studio zobaczyłam osiem osób. W pierwszej chwili pomyślałam nawet, że chyba musiałam coś pomylić. Po półgodzinie stania rozbolał mnie kręgosłup. Trudno - pomyślałam - nie codziennie jest święto, w moim wieku dziwne jest, kiedy nie boli
(oj tam, oj tam - dop c.). Paląc jednego papierosa za drugim przestępowałam z nogi na nogę. Czas dłużył się okropnie, pojedyncze osoby sunęły powoli w kierunku klubu. Drzwi miały być otwarte o wpół do siódmej, komuś z organizatorów godzina w jedną czy drugą stronę nie robiła jednak najwyraźnej żadnej różnicy, bo piętnaście minut później nic nie wskazywało na to, żebyśmy mieli gdziekolwiek zostać wpuszczeni. Uformowała się niezła kolejka, a wśród czekających znalazł się malkontent z tych, którzy
zapłacili, więc im się należy. Zrobił ochroniarzowi awanturę, że marznie. Nic nie wskórał i tak drzwi główne otworzyli o siódmej, a te do sali koncertowej jakiś kwadrans po. Kto zna Studio, ten wiem, ile miejsca jest w przedsionku. całe szczęście, że nabywanie oświadczenia dużej sardynki w maleńkiej puszeczce nie trwało długo... Dzikim biegiem dopadłam barierki i gdzieś na marginesie umysłu pojawiło mi się lekkie zdziwienie, że pies z kulawą nogą nie zainteresował się galopującym przez salę tłumem. Mieliśmy szanse dokonać wzajemnie na sobie masakry kopytami...
Stanie pod barierką jeszcze przez ponad pół godziny doprowadziło mnie na skraj rozpaczy, bo strzykało mnie w biodrze i chciało mi się pić, kręgosłup zaś nie przestawał alarmować. Mężnie wytrwałam. Suporty były dwa, ale o nich zbiorczo na końcu. Ważniejsze w tej chwili, co działo się w przerwach. Na scenę wkraczała horda uroczych panów, którzy wnosili, wynosili, montowali, rozkręcali, sprawdzali, przyklejali i trwało to wszystko wieki całe. Trudno co prawda mieć pretensje, bo scena w Studio ma ograniczone gabaryty i nie dało się sprzętu rozstawić zawczasu, ale atmosfera skutecznie pryskała, kiedy popisy muzyczne zastępowane były mechaniczno-monterskimi.
Wszystkie te drobiazgi nie zraziły mnie jednak. Wykończona i lekko zdesperowana czyhałam na posterunku. W końcu wyszli na scenę. Zaczęli od intro nowego albumu - tytułowego kawałka "In This Light and on This Evening". Mnie nie poruszył, ale tak się ucieszyłam, że ich widzę na żywo, że nawet nie zwróciłam na ten fakt specjalnie uwagi. Potem było już tylko lepiej. Kawałki z nowej płyty zgrabnie wymieszane z tymi z dwóch wcześniejszych. Zagrali wszystkie moje ukochane piosenki - zarówno te znane: "An End Has a Start", "Blood", "Munich", "Smokers Outside the Hospital Door", czy królująca obecnie w rozgłośniach "Papillon", ale przede wszystkim te mniej popularne, jak "Escape the Nest" i "Camera". Ten ostatni utwór jest moim numerem jeden w ich dorobku i to, jak zabrzmiał na żywo, wywołało we mnie jedyny tego wieczoru dreszcz.
Mówiąc zupełnie szczerze, to był bardzo dobry koncert. Tom Smith to świetny wokalista, choć mnie trochę razi jego bardzo specyficzne, przesadnie dramatyczne być może, zachowanie na scenie. Taka teatralność może przeszkadzać. Bo tak naprawdę teoretycznie wszystko było - dobra muzyka, rozszalała publiczność, nieśmiałe zagadywanie tłumu przez wokalistę, ale w praktyce miałam wrażenie, że brakuje w tym prawdy; że to raczej taki teatrzyk, w którym wszyscy odgrywamy przypisane nam role. Odgrywaliśmy dobrze - zarówno zespół, jak i publiczność, ale co z tego, kiedy pozostawała świadomość, że to wszystko na niby; że to zaangażowanie zostało starannie wyreżyserowane. Nie wyszłam rozczarowana. Ale też nie wyfrunęłam z klubu' 'Studio' na skrzydłach wrażeń.
Jedno trzeba powiedzieć jasno - gdyby nie złożyło się tak niefortunnie, że Editors zobaczyłam na żywo niecały tydzień po obejrzeniu Placebo, moje wrażenia pewnie byłyby inne. Stało się jednak tak, a nie inaczej. Doceniam fakt, że tych pierwszych mogłam zobaczyć w klubie na 1200 osób, co pewnie stanowi ewenement i nie sądzę, aby się powtórzyło. Natomiast żałuję, że nie zmieniali aranży piosenek; że nie byli po prostu sobą i nie dawali się ponieść emocjom. To mógł być naprawdę niezapomniany koncert. Ale nie był...
Supporty
Suporty na obu koncertach zaskoczyły mnie kompletnie. Grające przed Placebo Expatriate to zespół ewidentnie sporo czerpiący z klimatów disco lat 70tych. Brawo dla nich, że czerpią mądrze. Energetycznie, tanecznie, bez kompleksów. Dali radę, a łatwego zadania nie mieli, bo stojący parę godzin pod Torwarem i następne dwie wewnątrz ludzie spragnieni byli wyczekiwanego gwoździa wieczoru jak kanie dżdżu... Po pierwszych kilku nutach pragnieni przeszło - były piski, wrzaski i dzikie podskoki.
Editors przywieźli ze sobą aż dwa wspomagacze. Oba zespoły świetne. Wintersleep, muzyczni czarodzieje, wyraźnie wzruszeni przyjęciem. Maccabees - geniusze w zakresie występów scenicznych. Jak dla mnie wyglądają okropnie (a tak już mam, że jestem raczej estetką i jak mi się coś wizualnie nie podoba, to trudno mnie do tego przekonać), ale to przestaje mieć znacznie po pierwszych trzydziestu sekundach. Za parę lat mogą zdystansować Editors, jeśli tylko nie zabłądzą gdzieś po drodze. Świetne piosenki, energia zespołu. Mam wrażenie, że ich mini koncert był numerem jeden wieczoru w klubie Studio...
.JPG)
.jpg)
